எப்போதோ
உற்ச‌வ‌ர் சும‌ந்து
ஊர் சுற்றி வ‌ந்த‌ பெருமை.

பிர‌தேச‌த்தின் அடையாள‌மாய்
இருப்பின் பெருமித‌ம்.

வேரில்லாத, கிளையில்லாத‌
ம‌க்கிய‌ ம‌ரமாக‌

வ‌ராத‌ திருவிழாவை
எதிர்நோக்கி

வீதியின் முடிவில் தேரும்,
விதியின் முடிவில்

வீட்டுத் திண்ணையில்
தாசில்தார் தாத்தாவும்

ம‌ருளும்,
உன் க‌ண்க‌ள்
ம‌ல‌ரும்போது

குழையும்,
உன் வாசம்
குவியும்போது

புல‌ம்பியே
உல‌வும்,
நீ இல்லாத‌போது
நில‌வும்.

கூன் முதுகு போட்டு
டீக்க‌டைக்கு போகும்
முதிய‌வ‌ர்க‌ளில்லை

ட‌ய‌ர்க‌ள் பொருத்திய‌
மாட்டு வ‌ண்டி வைத்த‌
ப‌ண‌க்கார‌ர்க‌ளில்லை

வ‌ண‌க்க‌ம் சொல்லிகொண்டே
வ‌ண்டியோட்டும் வாத்தியார்க‌ளில்லை

க‌வ‌ரில்லாத‌, பெய‌ர் தெரியாத‌
மாத்திரைக‌ள் பொட்ட‌ல‌ம் க‌ட்டும்
டாக்ட‌ரில்லை

நூல் சுற்றிய‌ மைசூர்பாகு மாளிகை
ப‌ல‌ கண்ணாடியில் மின்னும்
க‌டையில்லை

உட்கார்ந்து பேச‌
வாராவ‌தியுமில்லை

ந‌க‌ர‌த்தில்.